تاثیر مداخله ی بازی درمانی عروسکی بر مهارت‌های ارتباطی کودکان درخودمانده

پژوهش حاضر جهت بررسی تاثیر مداخله‌ی بازی‌درمانی عروسکی بر مهارت‌های ارتباطی کودکان مبتلا به اختلالات فراگیر رشد انجام شده است. روش‌کار: پژوهش به شیوه‌ی اقدام‌پژوهی ‌طرح‌‌محور و در قالب طرح شبه آزمایشی پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه شاهد انجام پذیرفته و جامعه‌ی آماری آن کودکان درخودمانده‌ی سنین پیش‌دبستانی ‌سال تحصیلی 89-1388 شهر مشهد بوده‌اند. 10 نفر به‌ صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون در جلسات بازی‌درمانی عروسکی با میانگین 22 جلسه شرکت داده شده و پیش‌ و پس از مداخله، آزمون مقیاس ارتباط اجتماعی اولیه برای دو گروه اجرا گردید. داده‌‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری یومن‌ویتنی و رتبه‌های علامت‌دار ویلکاکسون تحلیل گردیدند. یافته‌ ها: در خرده‌آزمون‌های ارتباط چشمی در حیطه‌ی درخواست‌ رفتاری آغازگرانه (012/0=P)، درخواست‌های آغازگرانه‌ی سطح پایین (012/0=P)، پاسخ به یک تعامل اجتماعی (015/0=P)، درخواست‌های رفتاری آغازگرانه‌ی کلی (011/0=P) و در خرده‌مهارت انجام درخواست‌ها (005/0=P) بازی‌درمانی عروسکی به گونه‌ای معنی‌دار اثربخش بوده است. در خرده‌آزمون‌های دستیابی به اشیا (355/0=P)، درخواست کردن آغازگرانه (214/0=P)، اشاره به اشیا (00/1=P) و در مورد خرده‌آزمون دادن اشیا (074/0=P) مداخله اثربخش نبوده است. هم‌چنین یافته‌های کیفی برگرفته از گزارش والدین نیز حکایت از اثربخش بودن مداخله دارد. نتیجه‌ گیری: مداخله‌ی بازی‌درمانی عروسکی بر مهارت‌های ارتباطی کودکان درخودمانده اثربخش.